کاش کسی این فیلتر لعنتی را از این وبلاگ بر می داشت. سکوت ات حالم را بد می کنم وبلاگم را می گویم. لغزنده در لجن و مهتاب. و بی بهانه می شوم. چاله های رو به هیچ. زبانت بوی عفونت می دهد.

من گرفتار و تو در بند رضای دگران. من ز درد تو هلاک و تو دوای دگران.

همان دخترک که چهار ستاره کم دارد. کاوش در خارج از مرزهای خود. شکمم بزرگ و بزرگتر میشود و خیالم راحت و راحتتر. یادم بمونه برای یه روزی یه وقتی. زیر نور ماه شیشهای آسفالتیها و بنبست از مجموعهی رمان جوان نشر افق را حتما بخوانید. روایتهایی جذاب از آسیبهای twitter.

به احترام هم کپی نکنیم. دل باخته ی هم بودند. محکم تر بغلم کن! مصاحبه ی لینک زن با من. از ما هیچ نمانده و از من تنها چند حرف بر زمین افتاده. زیر سایه ی آن درخت سپیدار. دست برده ام به گذشته و رسیده ام به اینجا. هیچ از من هیچ از تو. رجوع به گذشته یادت می آورد بارها پوست انداخته ای.

توی این چند ماه هر تولدی که رفتیم ترنج گفت این تولد منه. اصلا هم رضایت نمیداد حتی بگیم تولد دوتاتون. میگفت نه تولد منه تا بالاخره دیروز تولد خود خودش شد. خیلی خوشحال بود و بهش خوش گذشت. مثل همه پدر و مادرها من باورم نمیشه انقدر این سالها زود گذشته. این چند روز چند بار عکسهای تولدهای سالهای قبلاش رو نگاه کردم و دلم تنگ شده. هر بار هم که بهش میگفتم تولدت مبارک با خوشحالی میگفت مرسی! .

بعضی وقتها دلم میخواست میشد یک دایره بکشی دور خودت و زندگیت و هیچکس رو راه ندی توش . پسرک دو ساله شد . تمام 22 شهریور در پارک ها و خانه مادر بزرگ ها گذشت . مهمانی تولدش دو عدد بادکنک بود و یک کیک . کیکی که نصفش در خانه پدر بزرگ مادری خورده شد و نصف دیگرش در خانه پدربزرگ پدری . همه ی ما می دونیم که قرار فقط یه بار زندگی کنیم . ولی این واقعیت رو درک نکردیم . اگر درک کرده بودیم خودمون رو مجبور به تحمل هیچ چیز و هیچ کس نمی کردیم .

تنهایی ام را با تو قسمت می کنم. No matter what our age or condition, there are still untapped possibilities within us and new beauty waiting to be born. Thursday, 23 July 2015. ردپای حضورش توی ذهنم تنها چند واژه بود . در پس زمینه ی نوای ماندگاری که. از صفحات کتابهای مدرسه لابلای خاطراتم جامانده . ای دیو سپید پای در بند. در کنار همنوردان به گپ و گفت و آوازخوانی.

God is here can you see. بر دريا شكوه بردم از شب دشت. وز اين عمري كه تلخ تلخ بگذشت. به هرموجي كه مي گفتم غم خويش. سري مي زد به سنگ و باز مي گشت. یک عمر به جان چو شمع افروختم. وز سوختنم هیچ نیندوخته ام. با دست تهی و شانه سنگین زگناه. چشمی به امید سوی تو دوخته ام. در ضمن عاشق شرلوک هولمز هم هستم! در اینده ایشالله و با کمک خدا صاحب خیریه هم می باشم. عکسی که در بالا مشاهده می کنید عکس صفحه گوشیمه! یه آدم رنگی رنگی.